هدایت های حکیمانه امام هادی  (ع)                                                                                                           1- امام هادی (ع) به یکی از شیعیانش فرمود : فلانی را ملامت کن و بگو : اگر خدا خیر بنده ای را بخواهد (در آن صورت ) هر گاه ملامت شود بپذیرد.                                                                                                                                                                                                       2-متوکل (یکی از خلفای عباسی ) نذر نمود که اگر از بیمایش عافیت یابد مال کثیری را صدقه دهد ، پس چون عافیت یافت از علما پرسید : اندازه مال کثیر چه مقدار است ، هر کدامشان چیزی گفت ولی به معنای آن نرسیدند ، سپس از امام هادی (ع) پرسید ، حضرت (ع) فرمود : هشتاد درهم بدهد ، گفت : به چه دلیل ؟ فرمود : خداوند به پیامبر خود وحی فرمود که :" لقد نصرکم الله فی مواطن کثیرة " : " بی شک خداوند شما را در میادین بسیار یاری کرد - توبه : 25 " ، وما میادین نبرد آنحضرت را شمردیم وبه هشتاد رسیدیم ، وخداوند آن تعداد را کثیر وبسیار نامیده . پس متوکل از این سخن خرسند شد وهشتاد درهم صدقه داد.                                                                                               3- همانا خداوند را مکانهائی است که دعا نمودن در آنها را دوست دارد ، ودعای هر کس را در آنجا مستجاب می فرماید ، وموضع قبر سید الشهداء از آن جمله است.                                                                                                                                                                 4- هر کس از خدا بترسد از او بترسند ، وچون خدا را فرمان برد از او فرمان برند ، هر کس که از خالق اطاعت کند دیگر هیچ با کی از غضب وخشم مخلوق نداشته باشد ، وهر کس که خدا را بخشم آرد مسلّما بداند که دچار خشم مخلوقین خواهد گردید.                                              5- خداوند نه وصف گردد و نه تعریف جز بدانچه خود خویش را وصف نموده ، وچگونه وصف شود آن خدائی که حواس از در کش ناتوان ، وتصورات از دستیابیش در مانده ، وافکار از محدود ساختنش عاجز است ودر دیده نگنجد ، آن خدائی که نزدیکی او دوری است ودوریش نزدیکی ، او خود کیفیت را آفریده بی آنکه گویند او چگونه است ، ومکان را خود پدید آورده بی آنکه گویند کجاست ، وساحتش بر کنار از کیفیت ومکان است ، او یکتا ویگانه است ، عظمت وجلالش با شکوه ، ونامهایش پاک ومنزه است.                                                                      6-حسن بن مسعود گوید : خدمت امام هادی (ع) رسیدم - در حالکه انگشتم خراش خورده ؛ و شانه ام در اثر بر خورد با راکبی صدمه دیده بود ، ونیز در اثر ورود به ازدحام مردم برخی از لباسهایم پاره شده بود - وگفتم : ای روز ، خدا مرا از شر تو نجات دهد ، چقدر تو شوم بودی !پس آنحضرت (ع) بمن فرمود : ای حسن ، تو هم با اینکه با ما آمد و شد داری گناهت را بگردن بی گناهان می اندازی ؟! حسن گفت :(با شنیدن این سخن ) حواسم جمع شد و عقلم به من باز آمد و به خطایم پی بردم ، عرض کردم : مولای من! از خدا آمرزش می طلبم ، امام فرمود : ای حسن ، مگر روزها چه گناهی دارند که چون جزای کردار خود را می بینید آنها را شوم پنداشته وبد می گوئید ؟! حسن گفت : تا آخر عمر استغفار خواهم کرد ، آیا آن توبه ام بحساب می آید ای زاده رسولخدا ؟ فرمود: بخدا سوگند آن (بد گوئیها ) شما را سودی نبخشد ، بلکه خداوند شما را به مذمت کردن بی گناهان مجازات می کند ، ای حسن ، مگر نمیدانی آنکس که در برابر اعمال و کردار در این سرا وآن سرا ثواب دهد و کیفر نماید وتلافی کند تنها خدا است ؟ گفتم: اینگونه است مولای من ، فرمود : دیگر تکرار مکن ، وبرای روزها هیچ تاثیری در فرمان و حکم خدا قائل مشو ! حسن گفت : بروی چشم ؛ آقای من .                                                                                                         7- هر کس خود را از مکر ومواخذه سخت خدا ایمن بداند ، مغرور گشته ، تا آنجا که قضا وحکم حتمی خدا بر او جاری شود (یعنی مرگ گریبانش را بگیرد )، وهر کس که پروردگارش را بشناسد و بدو آگاه باشد ، مصیبت دنیا برایش سبک شود ، هر چند با قیچی بریده شود و با ارّه قطعه قطعه گردد!.                                                                                                                                                                     8- داود صرمی گوید : آقایم (امام هادی "ع") مطالبی ضروری را به من فرمود ، سپس مرا گفت بگو ببینم آنها را چگونه می گویی ، ولی من آنگونه که فرموده بود بخاطر نداشتم ، پس آنحضرت (ع) قلم به مرکب دان فرو برد و نوشت :" بسم الله الرحمن الرحیم ، بخواست خدا آنرا بخاطر خواهم آورد ، وهر کاری بدست خدا است "، من (با دیدن این صحنه) خندیدم ، فرمود : تو را چه شد ؟ گفتم : خیر است ، فرمود : بمن بگو ، گفتم : قربانت گردم بیاد حدیثی افتادم که یکی از اصحاب از جد شما حضرت رضا (ع) برایم نقل کرده بود ، که آنحضرت هر گاه دستور به کاری می داد می نوشت : "بسم الله الرحمن الرحیم ، بخواست خدا آنرا بخاطر خواهم آورد " ، بدین خاطر لبخند زدم ، آنگاه امام هادی (ع) بمن فرمود : ای داود اگر بگویم ترک کننده "بسم الله الرحمان الرحیم " همچون تارک نماز است در گفته ام صادق و راستگویم !.                                       9- فرد شکر گزار ، به خود آن شکر بیش از نعمتی که موجب شکر شده سعادتمند و خوشبخت است ، زیرا نعمتها تنها کالا ومتاع دنیایند ، ولی شکر ، هم نعمت (دنیا ) است وهم پاداش (آخرت) .                                                                                                                      10- براستی که خداوند دنیا را سرای آزمون وامتحان ، و آخرت را سرای پاداش و جز اقرار داده ، و آزمون دنیا را سبب وموجب پاداش آخرت ساخته ، وپاداش آخرت را در عوض آزمون دنیا.                                                                                                                                     11- بتحقیق ستمکار فهمیده ودانا ممکن است بخاطر همان فهمش از ستمش بگذرند،وبی شک صاحب حق نادان ممکن است همان حماقت او؛ نورحقش را خاموش کند.                                                                                                                                                                12- هر کس دوستی و نظریه خود را برایت جمع کرد ، تو نیز بطور کامل مطیع او باش .                                                                                    13- کسی که خود را سبک شمارد و قدر خویش نداند ، از شر  او در امان مباش.